Het vrouwenteam van de SV Eemnes heeft zich op de laatste dag van de reguliere competitie geplaatst voor de nacompetitie. Na overwinningen op Jonathan en Odysseus eindigden onze meiden op plek 3 in de eindklassering. Deze positie geeft recht op het overnemen van de periodetitel van Sporting’70, die als kampioen naar de 2^e klasse promoveert. De nacompetitie bestaat uit 4 wedstrijden. Voor de eerste is Eemnes vrijgeloot. Voor de 2^e ronde moet het team op zaterdag 25 mei naar Hengelo voor een wedstrijd tegen Achilles’12/ATC’65.

Vrouwen-1 sloot het reguliere seizoen in stijl af. Tijdens de uitwedstrijd tegen Jonathan steeg de ploeg boven zichzelf uit. Technisch, tactisch, maar ook mentaal viel alles op zijn plaats. Jonathan, vooraf de ploeg met de beste papieren als het ging om de laatste te vergeven periodetitel, wist zich geen raad met de gedrevenheid waarmee Eemnes speelde. De wedstrijd leverde veel warmte, emoties, een rode kaart en 14 minuten blessuretijd op. Uiteindelijk trok Eemnes de wedstrijd heel volwassen met 2-4 over de eindstreep. Twee keer Loren Klijn, één keer Femke Vercoelen en de bevrijdende treffer van Guusje van Ommeren dwongen de ploeg uit Zeist op eigen veld op de knieën.

 De laatste horde werd Odysseus uit Utrecht. Opnieuw veel warmte en het besef, dat er  gewonnen moest worden om in aanmerking te komen voor de beloning van een mooi seizoen. Odysseus zakte in en liet Eemnes het spel maken, om vervolgens te proberen vanuit de omschakeling diepte te zoeken. Wim had vooraf aangegeven geduldig te blijven en de restverdediging op orde te houden.

Eemnes speelde goed en volgens gemaakte afspraken. Probeerde daarbij de ruimten maximaal in te vullen en van daaruit naar voren te spelen. De kansen stapelden zich op, maar het lukte maar niet om de bal in de gewenste ruimte achter de Utrechtse keepster te krijgen. Ook in de 2^e helft een zelfde beeld. En als het jou dan niet lukt, dan treedt de oeroude voetbalwet in werking; je tegenstander scoort uit het niets.

Dat gebeurde 15 minuten voor het einde. Deze achterstand werkte als een katalysator voor een echte eindsprint. Getergd werd de gelijkmaker gezocht. Die viel al snel via een kopbal van Bernou Prins. Toen Jasmijn Hak kort voor tijd de 2-1 binnenschoot en de enige directe concurrent voor de periodetitel gelijk bleek te hebben gespeeld kon het feest beginnen.

Wim noemt de periodetitel een kers op de taart van een seizoen waarin vrouwen-1 als team heel veel geleerd heeft. “Ik ben onwijs trots op deze meiden. Tegen Jonathan heb ik gezien hoe alle energie, die we in onze ontwikkeling hebben gestoken zich uitbetaalde. In het laatste kwartier tegen Odysseus zag ik een gedrevenheid, die ik voorafgaande aan dit seizoen niet voor mogelijk had gehouden. We kunnen voetballend nog veel beter, maar wat een stap hebben deze vrouwen gezet op het onderdeel mentale weerbaarheid. Het enige wat ze nog moeten doen is zelf gaan geloven dat ze zich zo ontwikkeld hebben.”

Eemnes mag dus naar Hengelo, naar Achilles’12/ATC’65, toch 120 km naar het oosten en gaat er heel open in. Wim probeert dan ook de druk weg te halen: “Laten we vooral van dit toetje genieten, wie had gedacht dat we zover zouden komen. We zijn 3^e geworden in een pittige competitie, hoe mooi is dat. Ik doe geen uitspraak over de uitkomst. Nu we zover zijn gaan we alles geven, of het genoeg is zal moeten blijken. Het enige wat ik weet is als je 3 keer wint je maar zo in de 2^e klasse staat. Dat is een onwijs moeilijke opgave, want je strijdt landelijk met 64 goede teams om 8 plekken. Wat voor mij vooral geldt is, ongeacht de uitkomst, de mooie ontwikkeling die deze meiden hebben doorgemaakt, die staat voor mij al gelijk aan een promotie ”.